*7110 torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (żywe)
Żywe torfowiska wysokie występują na terenie Lasów Janowskich w typie *7110-1 Niżowe torfowiska wysokie na powierzchni ponad 250 ha. Największe i najlepiej zachowane płaty występują w rezerwacie przyrody Imielty Ług oraz na Bagnie Rakowskim we wschodniej części obszaru. Niewielkie płaty o różnym stopniu zachowania położone są na północ od Stawów Nieszawa oraz na południe od Zaklikowa.
Torfowiska wysokie w sensie ekologicznym należą do siedlisk skrajnych: cechuje je stałe wysokie uwilgocenie, silnie kwaśny odczyn (pH 3,5 – 4,5), wyjątkowo niska trofia. Warunki takie powstają w wyniku całkowitego odizolowania przez warstwę torfu powierzchni torfowiska od wpływu wód gruntowych lub powierzchniowych i pełne uzależnienie roślinności od wody pochodzącej z opadów atmosferycznych. W pierwszym etapie jest ona retencjonowana w specjalnych komórkach torfowcównastępnie trwale zmagazynowana w pokładzie torfu i może stanowić do 97% jego całkowitej masy. Dzięki temu torfowiska wysokie w stosunku do otoczenia stanowią odrębny, niezależny układ hydrologiczny. W sensie funkcjonalnym żywe torfowisko składa się z dwu warstw: akrotelmu i katotelmu. Akrotelm, czyli warstwa powierzchniowa, położona powyżej przeciętnego stanu wody w torfowisku, jest warstwą torfotwórczą. Zachodzi w niej proces mikrobiologicznego rozkładu obumarłej masy roślinnej z aktualnie występującej roślinności. Katotelm stanowi warstwa martwego torfu, stale wysyconego wodą i przez to niepodlegającego dalszemu rozkładowi. Obniżenie poziomu wody w torfowisku zakłóca równowagę między obiema warstwami, w skrajnym przypadku prowadzi do całkowitego zaniku akrotelmu i zmniejszania się objętości katotelmu poprzez rozkład zmagazynowanego w nim torfu. Powierzchnia torfowiska wysokiego jest mniej lub bardziej wypukła, przez co w granicach całego torfowiska zaznacza się zróżnicowanie wilgotnościowe i troficzne.
Gatunki charakterystyczne: mchy torfowce, modrzewnica zwyczajna (Andromeda polifolia), żurawina błotna (Oxyccocus palustris), wełnianka pochwowata (Eriophorum vaginatum),
Zagrożenia istniejące dla siedliska przyrodniczego *7110 torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (żywe)* to: rozwój drzew w warunkach obniżania poziomu wody na torfowisku, przekształcanie siedliska na skutek dopływu biogenów ze zlewni oraz dostawa biogenów na skutek rozwoju krzewów i drzew będzie skutkować zanikaniem charakterystycznych gatunków i struktury siedliska, rozwój gatunków inwazyjnych (trzcina).
Zagrożenia potencjalne dla siedliska przyrodniczego 7110 Torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (żywe)* to: modyfikowanie funkcjonowania wód – ogólnie – siedlisko wrażliwe na zmiany poziomu wody, obniżanie poziomu wód gruntowych powoduje zanikanie siedliska.
Najlepiej zachowane i bardzo dobrze uwodnione torfowiska wymagają ochrony biernej. Na pozostałych konieczne jest prowadzenie ochrony czynnej, polegającej głównie na neutralizacji systemów odwadniających. Ponadto:
-konieczna jest budowa zastawek na rowach odwadniających torfowiska i ich bezpośrednie otoczenie;
-w celu zachowania stanowisk roślin niezbędne jest wycinanie podrostów brzozy i sosny zwyczajnej oraz wierzb.
Wełnianka na torfowisku w rez. Imielty Ług Fot. T. Wąsik
7140 torfowiska przejściowe i trzęsawiska (przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio-Caricetea)
Torfowiska przejściowe i trzęsawiska występują na terenie Lasów Janowskich w typie 7140-1 Torfowiska przejściowe i trzęsawiska na niżu na powierzchni blisko 400 ha. Na terenie obszaru występują w postaci różnej wielkości płatów i rozmieszczone są na całym obszarze. Największą powierzchnię zajmuje płat położony na Bagnie Rakowskim. Znaczne nagromadzenie płatów występuje na południe od Zaklikowa, w okolicy Stawów Nieszawa na północ od Woli Rzeczyckiej, na wschód od Świnek oraz w okolicy Imieltego Ługu.
Torfowisko przejściowe występuje w bezodpływowym obniżeniu terenu całkowicie wypełnionym torfem, z poziomem wody tuż przy płaskiej powierzchni, okresowo powyżej niej. Budujące je rośliny zakorzenione są w przewodnionej warstwie powierzchniowej, która pod naciskiem silnie ugina się i faluje. Siedlisko zasilane jest w różnej proporcji przez wody opadowe i wody powierzchniowe, czasem również podpowierzchniowe. Pod względem zasobności w biogeny jest to siedlisko oligo-, oligomezotroficzne i mezotroficzne, odczyn wód i torfu jest silnie kwaśny do słabo kwaśnego. We wszystkich przypadkach stanowi ono element kompleksu przestrzennego, w skład którego wchodzi albo zbiornik wodny, teren bagienny i rozwijające się torfowisko, zróżnicowane pod względem ekologicznym i roślinnym, albo tylko obszar bagienny i torfowisko, które także nie jest w pełni jednorodnym układem przyrodniczym.
Roślinność torfowisk przejściowych i trzęsawisk jest bardzo zróżnicowana florystycznie, ale wspólną cechą fitocenoz jest dwuwarstwowa struktura, na którą składają się warstwa mszysta i zielna; gatunki drzewiaste przy stałych warunkach wodnych mogą osiedlać się tylko sporadycznie i na krótki czas. Warstwę mszystą budują albo torfowce (wyłącznie lub w przewadze), wtedy najczęściej ona jest bardzo zwarta, albo mchy właściwe, których udział może być bardzo zróżnicowany. Warstwa ta jest spajana przez kłącza i korzenie roślin naczyniowych, których zwarcie może być bardzo różne od nawet 5% do 90%. Najczęściej są to zbiorowiska skrajnie ubogie florystycznie, rzadko liczba gatunków w płacie przekracza 20. Zarówno w warstwie zielnej, jak i mszystej zaznacza się dominacja 1-2 gatunków. Fitocenozy mają wygląd turzycowisk ze znaczną domieszką roślin dwuliściennych: pięciopalecznika błotnego (Comarum palustre), bobrka trójlistkowego (Menyanthes trifoliata).
Gatunki charakterystyczne dla siedliska: turzyca bagienna (Carex limosa), turzyca nitkowata (Carex lasiocarpa), turzyca dwupręcikowa (Carex diandra), turzyca strunowa (Carex chordorrhiza), turzyca dzióbkowata (Carex rostrata),czermień błotna (Calla palustris), pięciopalecznik błotny (Comarum palustre), przygiełka biała (Rhynchospora alba),wełnianka wąskolistna (Eriophorum angustifolium), wełnianeczka alpejska (Baeothryon alpinum), bagnica zwyczajna (Scheuchzeria palustris), rosiczka długolistna (Drosera anglica), rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia), skrzyp bagienny (Equisetum fluviatile), trzcinnik prosty (Calamagrostis stricta),
Zagrożenia istniejące dla siedliska przyrodniczego 7140 torfowiska przejściowe i trzęsawiska (przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio-Caricetea) to: rozwój drzew w warunkach obniżania poziomu wody na torfowisku, przekształcanie siedliska na skutek dopływu biogenów ze zlewni, dostawa biogenów na skutek rozwoju krzewów i drzew skutkująca zanikaniem charakterystycznych gatunków i struktury siedliska, obce gatunki inwazyjne – rozwój gatunków inwazyjnych m. in. trzcina). Zagrożenia potencjalne dla siedliska przyrodniczego 7140 torfowiska przejściowe i trzęsawiska (przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio-Caricetea) to: modyfikowanie funkcjonowania wód – siedlisko wrażliwe na zmiany poziomu wody, obniżanie poziomu wód gruntowych powoduje zanikanie siedliska.
Najlepiej zachowane i bardzo dobrze uwodnione torfowiska wymagają ochrony biernej. Na pozostałych konieczne jest prowadzenie ochrony czynnej, polegającej głównie na neutralizacji systemów odwadniających. Ponadto:
-konieczna jest budowa zastawek na rowach odwadniających torfowiska i ich bezpośrednie otoczenie;
-w celu zachowania stanowisk roślin niezbędne jest wycinanie podrostów brzozy i sosny zwyczajnej oraz wierzb.
7150 obniżenia na podłożu torfowym z roślinnością ze związku Rhynchosporion
Obniżenia na podłożu torfowym występują na terenie Lasów Janowskich na terenie obszaru występują w okolicy Łysakowa na Stawach Wilczanowskich oraz na gruntach Nadleśnictwa Janów Lubelski, Obręb Lipa, oddz. 22, 94, 95.
Siedlisko ma charakter naturalny lub półnaturalny i stanowi jeden z elementów kompleksu przestrzennego na torfowiska wysokich i wilgotnych wrzosowiskach, natomiast na piaszczysto –torfiastych obrzeżach towarzyszących zbiornikom wodnym zajmuje strefę ekotonu między lustrem wody a siedliskami poza zasiągiem wody w czasie jej wysokich stanów. Roślinność buduje bardzo niewielka liczba gatunków, rosnących z reguły w niewielkim zwarciu, znaczna ich część jest słaba konkurencyjnie, wymaga do rozwoju przestrzeni wolnej od innych roślin. Fitocenozy mogą mięć charakter efemeryczny lub bardziej stały. Występują na podłożu wyłącznie torfowym, w płytkiej warstwie silnie zapiaszczonego torfu lub piasku z niewielką ilością bezpostaciowego humusu. Wilgotność podłoża bardzo wysoka, okresowo, w ciągu suchych lat, powierzchnia może obsychać. Odczyn gleby w zakresie pH 4–5.
Gatunki charakterystyczne dla siedliska: przygiełka biała Rhynchospora alba, widłaczek torfowy Lycopodiella inundata, rosiczka okrągłolistna Drosera rotundifolia, rosiczka pośrednia D. intermedia.
Siedliska wybitnie wrażliwe na zmiany warunków wodnych, troficznych, deptanie, zalesianie, pozyskiwanie torfu.
Ochrona torfowisk powinna być realizacja poprzez:
-zachowanie optymalnych dla nich warunków wodnych i troficznych, usuwanie drzew i krzewów,
-w krajobrazie rolniczym pozostawienie nieużytkowanego rolniczo pasa gruntu – strefy buforowej, który będzie izolował torfowisko od użyźniających spływów z otoczenia i zabezpieczał je przed eutrofizacją oraz zanieczyszczeniami chemicznymi środków stosowanych w rolnictwie.
91D0* – bory i lasy bagienne w typie 91 DO-2* Sosnowy bór bagienny
Występują na terenie całego obszaru w postaci różnej wielkości płatów. Powierzchnia siedliska to ponad 1100 ha. Stan zachowania siedliska jest zróżnicowany, większość płatów ma postać uproszczoną (B), część to zdegradowane (C) postacie siedliska, na skutek odwodnienia. Jedynie niewielkie powierzchnie w obszarze wykształcone są optymalnie (A).
Bór bagienny fot. T. Wąsik
Sosnowy bór bagienny występuje w miejscach z bardzo wysokim poziomem stagnujących wód gruntowych pochodzenia opadowego. W stanie naturalnym zwierciadło wody nie opada poniżej 50 cm pod powierzchnię terenu.
Fitocenozy boru bagiennego mają zasadniczo budowę czterowarstwową. W warstwie drzew, która jest niska, luźna lub średnio zwarta, dominuje sosna zwyczajna. Poza nią rośnie brzoza omszona. Warstwa krzewów jest słabo rozwinięta, natomiast runo bardzo bujne. Budują je: bagno zwyczajne Ledum palustre, borówka bagienna Vaccinium uliginosum, żurawina bagienna Oxycoccus palustris, ponadto wełnianka pochwowata Eriophorum vaginatum, borówka czernica Vaccinium myrtillus i trzęślica modra Molinia caerulea. W warstwie mszystej licznie rosną torfowce.
Gatunki charakterystyczne dla siedliska: bagno zwyczajne Ledum palustre, borówka bagienna Vaccinium uliginosum, torfowce Sphagnum spp., żurawina błotna Oxycoccus palustris, modrzewnica zwyczajna Andromeda polifolia,wełnianka pochwowata Eriophorum vaginatum.
Sasanka otwarta, Pulsatilla patens (L.)
Polska znajduje się w pasie zachodniej granicy zasięgu sasanki otwartej.
W Polsce ponad 80% stanowisk znajduje się w granicach województw: podlaskiego, warmińsko-mazurskiego oraz kujawsko-pomorskiego. W województwach: mazowieckim, świętokrzyskim i lubelskim występuje stosunkowo rzadko.
Roślina wieloletnia (bylina) z grubym kłączem, cała srebrzyście owłosiona , w czasie kwitnienia 7-20 cm wysokości, podczas owocowania do 40 cm.
Kwiaty wyrastają pojedynczo, są duże, wzniesione, początkowo dzwonkowate, później szeroko się rozwierają (stają się talerzowate). Owadopylne.
Okres kwitnienia: od marca do maja.
Owoce: liczne jednonasienne niełupki zaopatrzone w aparat lotny
Sasanka otwarta rośnie w prześwietlonych miejscach zbiorowisk o charakterze borowym, w widnych borach, zaroślach, na suchych murawach, w miejscach słonecznych, ciepłych, na glebach suchych, piaszczystych, ubogich, silnie kwaśnych.
Sasanka otwarta Fot. T. Wąsik
Traszka grzebieniasta Triturus cristatus
Największa traszka krajowa. Dojrzałe płciowo samce mają długość 85–150 mm, a samice 95–165 mm. Skóra na grzbiecie i bokach ciała wyraźnie ziarnista. Grzbiet ubarwiony jednolicie, szaro lub czarno. Na bokach ciała (w dolnej części) i na podgardlu, na ciemnym tle, wyraźne białe kropki. Brzuszna strona ciała ubarwiona żółto lub pomarańczowo, z wyraźnymi czarnymi plamami.
Rozmnaża się od marca do czerwca, najchętniej w niewielkich zbiornikach wody stojącej. Samce godują na tokowiskach (zgrupowania godujących samców odwiedzane przez samice szukające partnera do rozrodu). Na wykonywanie złożonego tańca godowego samce wybierają fragmenty zbiornika w niewielkim stopniu porośnięte roślinnością zanurzoną i dlatego preferują zbiorniki większe niż traszka zwyczajna. Samica w kilku etapach składa pojedynczo ok. 200 dużych (dł. 4–6 mm), żółtozielonych jaj. Każde jajo jest od razu zawijane w jeden liść. Na 1000 złożonych jaj do dojrzałości płciowej średnio dożywa zaledwie 5 osobników. Rozwój larw w wodzie do momentu metamorfozy (przeobrażenia) trwa 70–90 dni.
Po metamorfozie (koniec lata) większość osobników opuszcza zbiorniki wodne i przebywa w ich pobliżu. Nieliczne mogą zimować w wodzie. Przeżywalność dojrzałych osobników w skali roku wynosi ok. 65%. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 2–3 lat. Najstarsze osobniki dożywają kilkunastu lat.
W okresie życia lądowego zajmuje silnie wilgotne siedliska. Aktywna przede wszystkim w nocy, a w ciągu dnia jedynie w czasie ciepłej, deszczowej pogody albo w wodzie, podczas pory godowej. Dzień spędza zwykle ukryta w schronieniach ziemnych lub pod rozmaitymi przedmiotami (kamienie, kora itd.). W sen zimowy zapada z końcem października, po pierwszych przymrozkach. Zimuje w norach ziemnych, pod stertami drewna, kamieni, liści. Ze snu zimowego budzi się najczęściej w marcu i udaje się do wody wkrótce po ustąpieniu lodu ze zbiornika. W wodzie pierwsze pojawiają się samce, po nich samice. Po godach i złożeniu jaj większość osobników dorosłych opuszcza zbiorniki. Samce przebywają w wodzie dłużej niż samice i mogą być tam znajdywane nawet jesienią.
Zarówno larwy, jak i osobniki dorosłe są aktywnymi drapieżnikami.
Traszkę grzebieniastą w obszarze stwierdzono na jedynie 3 stanowiskach.
Zagrożenia dla gatunku to :
-odwadnianie terenu
-zanieczyszczanie lub zasypywanie zbiorników wodnych.
Traszka grzebieniasta (Triturus cristatus), jest objęta w kraju ochroną ścisłą. Wymieniona jest w załączniku II i IV Dyrektywy Siedliskowej oraz w załączniku I Konwencji Berneńskiej.
Czerwona lista IUCN (1996) – LR/cd najmniejszej troski (niższego ryzyka)
Polska czerwona lista – NT bliski zagrożenia
Polska czerwona księga – NT bliski zagrożenia
Lista dla Karpat – EN (w PL – +) silnie zagrożony
1188 kumak nizinny (Bombina bombina)
Jest to płaz o drobnej budowie ciała. Długość ciała do 6 cm, masa do ciała do 6 g. Skóra kumaka, nawet przy niewielkim podrażnieniu wydziela gęsty, pieniący się śluz. Jad w nim zawarty jest trujący dla zwierząt i człowieka.
Po wyjściu z lądowych kryjówek zimowych kumaki nizinne pojawiają się w zbiornikach wodnych na początku kwietnia. Gody, którym towarzyszy wydawanie głosów, rozpoczynają się później, gdy temperatura wody osiągnie ok. 15°C, co zwykle następuje w połowie kwietnia. Łączenie się w pary i składanie jaj zachodzi w nieco wyższej temperaturze i jest często związane z opadami deszczu. Gody trwają ok. 3 miesięcy – do końca lipca, niekiedy nieco dłużej. W czasie godów samce wydają głosy unosząc się na powierzchni wody. Samce wydają głosy w małych grupach, na przemian z najbliższymi sąsiadami. Ustalają w ten sposób terytoria, których bronią przed intruzami. Szczegóły łączenia się w pary nie są znane. Zapewne głosy wabią samice, które podążają do wybranych przez siebie samców.
Skrzek przyczepiany jest do pionowych podwodnych łodyg roślin kilkanaście cm poniżej powierzchni wody. Kijanki odżywiają się glonami, które zeskrobują ząbkami z powierzchni roślin lub dna zbiornika. Maksymalną długość osiągają po ok. 3 miesiącach od złożenia jaj.
Kijanki, które nie ukończyły metamorfozy przed zimą, nie mają zdolności zimowania i giną. Młode kumaczki gromadzą się w paśmie przybrzeżnym, na płyciznach zbiorników macierzystych, gdzie intensywnie żerują. Jesienią opuszczają zbiorniki wodne i wędrują na ląd w poszukiwaniu kryjówek. Zimują zagrzebane w ziemi, w wykrotach, norach gryzoni, pod kamieniami itp., często w towarzystwie osobników dorosłych i innych płazów. Dojrzałość płciową kumaki nizinne osiągają prawdopodobnie po dwu zimowaniach, w trzecim roku życia.
Kumak nizinny jest mocno związany z wodą, której prawie nigdy nie opuszcza. Kumak jest gatunkiem nizinnym, preferującym ciepłe i płytkie zbiorniki wodne o bogatej roślinności: starorzecza, zalewane łąki, stawy rybne, małe jeziorka i oczka wodne, glinianki, żwirownie, rowy melioracyjne. Unikają wody płynącej oraz zimnych i głębokich jezior. Płazy te mogą się rozmnażać nawet w niewielkich zbiornikach wodnych, jeśli nie są one pokryte rzęsą odcinającą dostęp światła, a presja drapieżników nie jest zbyt wielka. Przeobrażone kumaczki przebywają na płyciznach, toteż zbiorniki o stromych brzegach są nieodpowiednie. Kumaki nizinne szybko kolonizują nowo powstałe zbiorniki wodne. Osobniki dorosłe, także w okresie rozrodu, mogą przemieszczać się nawet na odległość kilkuset metrów. Jeśli stawki czy rozlewiska nadrzeczne wysychają, przenoszą się do innych. Obserwacje wskazują na dynamiczny strukturę lokalnych populacji kumaków, skupiających się i rozpraszających w zależności od ilości opadów. Populacje te złożone są z subpopulacji powiązanych ze sobą migracjami. W takim układzie sukces rozrodczy populacji bywa, w zależności od warunków, w różnych okresach i miejscach zróżnicowany. Przetrwanie sieci subpopulacji jest zależne od utrzymania mozaikowego środowiska połączonego korytarzami umożliwiającymi dyspersję i pozbawionego barier środowiskowych (np. dróg o dużym natężeniu ruchu).
Stan zachowania w obszarze – B (dane z SDF); B (dane po weryfikacji)
Zagrożenia dla gatunku:
-osuszanie mokradeł
-zanieczyszczanie lub zasypywanie zbiorników wodnych
-likwidacja starorzeczy i regulacja rzek.
Kumak nizinny (Bombina bombina), jest objęta w kraju ochroną ścisłą. Wymieniona jest w załączniku II i IV Dyrektywy Siedliskowej oraz w załączniku I Konwencji Berneńskiej.
Głuszec (Tetrao urogallus)
Jest największym i najrzadszym przedstawicielem kuraków w Polsce. Głuszce, poza starymi kogutami, żyją w stadach (rodzinach) od lata do połowy lutego, potem stada rozpadają się. W ciągu dnia głuszec przebywa na ziemi w poszukiwaniu żeru, na noc wzlatuje na drzewo i tam pozostaje do świtu. Rozległe i zwarte kompleksy borów lub lasów mieszanych na niżu i w górach po górną granicę lasu. Preferuje bory (na niżu sosnowe, w górach świerkowe i z udziałem jodły) i lasy o naturalnej strukturze, urozmaiconym podszycie i runie. Tokuje w miejscach na ogół bezludnych, w ustronnej leśnej głuszy, najczęściej w borach wilgotnych i bagiennych, na mszarach porośniętych karłowatą sosną, często także brzozą, osiką i świerkiem, gdzie w runie dominują mchy torfowce, bagno zwyczajne i borówka. Zimuje w miejscach suchszych, zwykle w enklawach piaszczystych wzniesień i starodrzewów sosnowych w otoczeniu błot i mokradeł. W takim mozaikowym siedlisku odbywa też wiosenne toki. Wykazuje daleko posunięty konserwatyzm siedliskowy, jego tokowiska mają dość stałą lokalizację. Odżywiają się jagodami żurawiny i borówek, pączkami i liśćmi drzew, najchętniej osiki, igliwiem sosny, jodły, modrzewia, owadami, mrówczymi jajami, poczwarkami i ślimakami. Poza tym żywi się także ziarnem zbóż. Połyka również małe kamyki, które w jego żołądku stanowią jakby małe żarna ułatwiające trawienie. Jest gatunkiem osiadłym. Jego areał życiowy zamyka się w promieniu kilku km od tokowiska. Jedynie młode kury mogą przemieszczać się na odległość 6-22km. Toki zaczynają się w końcu marca i trwają przez kwiecień. Jest to gatunek poligamiczny. Wysiadywaniem i opieką nad potomstwem zajmują się wyłącznie samice. Gniazdo-płytkie zagłębienie wydrapane w ziemi i skąpo wysłane liśćmi, trawą i igliwiem; pod osłoną pnia, korzeni, gałęzi, wysokiej trawy lub wrzosu budują podczas toków. Składa 6-10 jaj. Wysiadywanie jaj (wyłącznie przez samicę) odbywa się w maju i trwa z reguły 27 dni. Pisklęta klują się synchronicznie w ciągu kilku do 20 godzin. Pisklęta pozostają w gnieździe pod kurą jeszcze przeszło 28 godzin, nic nie jedząc. Są bardzo wrażliwe na zmiany temperatury i opady, które na tym etapie rozwoju silnie redukują populację.
W Polsce aktualnie głuszce występują w 4 izolowanych populacjach, tj. augustowsko-podlaskiej (Puszcza Augustowska, Puszcza Białowieska, Puszcza Knyszyńska), lubelskiej (Lasy Strzeleckie, Puszcza Solska, Lasy Janowskie), karpackiej (Bieszczady, Karpaty Zachodnie) oraz sudecko-dolnośląskiej (Sudety, Bory Dolnośląskie). Obecnie liczebność ich wynosi około 470-570 osobników. Gatunek nie jest objęty monitoringiem w ramach PMŚ.
Na terenie Nadleśnictwa Janów Lubelski w roku 1983 populację głuszca szacowano na 30 kogutów. W roku 1997 oceniono, że w obszarze występuje kilkadziesiąt ptaków oraz stwierdzono, że obserwuje się stabilizacje liczebności (Wójciak, Piotrowska 1997). W latach 2003-2007 na obszarze ostoi notowano 5-10 kogutów (Wilk i in. 2010). Podczas inwentaryzacji w 2010 stwierdzono 3-6 samców. Od wielu lat w populacji tego gatunku na terenie ostoi utrzymuje się tendencja spadkowa. Populacja głuszca na terenie ostoi stanowi 1,5% populacji krajowej.
Obszar ostoi jest wyznaczony jako ostoja ptaków IBA dla tego gatunku z kryterium C6.
Główne zagrożenia tego gatunku występujące w ostoi to: presja drapieżników, niepokojenie i penetracja tokowisk, wprowadzanie gatunków liściastych w podszyty i do składów drzewostanów, melioracje.
Ochrona gatunkowa w Polsce: gatunek objęty ochroną ścisłą, wymagający ochrony czynnej, którego nie dotyczą zwolnienia od zakazów wynikające z wykonywania czynności związanych z prowadzeniem racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej, wymagający ustalenia stref ochrony ostoi, miejsc rozrodu lub regularnego przebywania (Dz U z 2004 r. Nr 220, poz. 2237)
Bóbr europejski Castor fiber
Bóbr europejski (Castor fiber) jest największym obecnie żyjącym gryzoniem europejskim i północnoamerykańskim. Długość ciała dorosłego osobnika wynosi nawet 140 cm (wraz z ogonem), a masa dochodzi do 29 kg. Bobry są doskonale przystosowane do życia w wodzie. Doskonale nurkują i mogą na długo wstrzymywać oddech. Potrafią pod powierzchnią pracować i żerować. Najbardziej znaną specjalnością bobra jest budowa tam. Zalewiska nimi spowodowane ułatwiają bobrom transport materiałów. Pośród nich lokowane są żeremia, czyli komory sypialne. Zbudowane są one zwykle z gałęzi i mułu, co zapewnia dobrą izolację termiczną. Gryzoń ten jest roślinożercą. Odżywia się liśćmi, korą i gałęziami drzew liściastych, a także roślinami wodnymi.
Bóbr europejski występuje licznie na terytorium całej Polski. W ostatnich latach jego liczebność wzrosła znacząco i coraz częściej postrzegany jest on jako szkodnik zalewający pola uprawne i łąki. Z tego powodu bobry są coraz częściej zabijane. Pomimo tego populacja polska nie jest obecnie zagrożona.
W obszarze bytuje i migruje 30-40 osobników.
Ochrona gatunkowa w Polsce – ochrona częściowa rekompensata strat – za szkody w gospodarstwie rolnym, leśnym lub rybackim – ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, Dz. U. 04.92.880 z dnia 30 kwietnia 2004 r. rozdz. 10.